Marcina poznałam pod koniec podstawówki. „Spadł” do naszej klasy po tym, jak nie zdał na drugi rok. Repeta nie zmieniła jego szkolnych nawyków, nadal uczył się bardzo źle. Nie można było powiedzieć, że jest mało zdolny. On po prostu nigdy nie zadał sobie trudu, by wykuć na pamięć regułki z podręczników. W jego domu nikt nie przejmował się złymi ocenami. Jego dom był świadkiem znacznie większych dramatów.
„Zdecydowanie powinnaś pracować w radiu. Gdybym był wydawcą, zaproponowałbym ci poprowadzenie ‘wieczorno-nocnych audycji o ludziach’” – tak skomentował mój udział w programie o asertywności zaprzyjaźniony dziennikarz. Dodajmy – człowiek od wielu lat związany z ogólnopolskimi mediami publicznymi, niepublicznymi, Internetem, prasą, radiem i telewizją. Co bardzo ważne – człowiek, który nigdy nie ściemnia, nie komplementuje na wyrost i nie rzuca słów na wiatr.
Upłynął rok, od kiedy zrezygnowałam z jedzenia mięsa. Co prawda czołowe miejsca na liście moich kulinarnych zachcianek zawsze zajmowały potrawy jarskie, jednak od czasu do czasu lubiłam się uraczyć dobrze wysmażonym schabowym, okraszonymi słoninką pierogami, bigosem z dodatkiem dziczyzny, grillowaną karkówką, nie mówiąc już o kaszance – takiej prosto z pieca, jaką robili moi dziadkowie, mmm.... palce lizać!
No i stało się. Pierwszy raz w życiu zdecydowanie i bezwarunkowo powiedziałam drugiej osobie: „Bądź szczęśliwa, ale z dala ode mnie” i zakończyłam wieloletnią znajomość. Nie było to łatwe. Mój wewnętrzny krytyk nie ukrywał zdegustowania: „Przecież to takie niedojrzałe zabrać zabawki z piaskownicy i odejść. Przecież trzeba rozmawiać, przegadywać, czyścić relację” I tak dalej. Krytyk mówił swoje, ale uczucie ulgi, którego doświadczyłam na myśl, że już nigdy więcej nie będę musiała się męczyć w nieprzyjemnym dla mnie kontakcie, dawało mi wyraźny sygnał, że postąpiłam właściwie.
Niezwykłe jest to, że zaczynając pisać w kąciku, dla siebie, z nadzieją, że ktoś przypadkiem mnie przeczyta, dotarłam do punktu, w którym otrzymuję coraz więcej sygnałów ze świata, że mój blog jest miejscem odwiedzanym i czytanym. Cieszę się z tego jak dziecko:) O tym, że tu coraz liczniej bywacie, świadczą Wasze komentarze pod moimi postami, facebookowe lajki, a w ostatnim czasie zaproszenie do zabawy, które otrzymałam od sympatycznej blogerki z mojego ulubionego Poznania - Kasi Kopińskiej. Kasia przygotowała dla mnie 7 początków zdań, które mam dokończyć. Zatem... do biegu, gotowa, start!