Blog

Kupuję w aptece herbatkę ziołową. Farmaceutka podając mi ją wtrąca: „Musi pani wiedzieć, że jednorazowo można zaparzyć tylko jedną saszetkę”. Wychodzę z mieszanymi uczuciami. Dlaczego nie czuję wdzięczności? – zastanawiam się.

Czytaj

Moja stomatolog zawyrokowała ostatnio: „Pani zęby mądrości stłoczyły pozostałe. Trzeba je usunąć i poważnie rozważyć leczenie ortodontyczne”. Wydarzenia, które nastąpiły potem, dostarczyły mi sporej dawki stresu i frustracji, ale jednocześnie dały okazję do odrobienia ważnej życiowej lekcji. I o niej chcę dziś opowiedzieć.

Czytaj

Na fanpage’u mojej książki zacytowałam niedawno wypowiedź Meryl Streep o tym, że postanowiła skończyć z przymilaniem się do niesympatycznych i nieżyczliwych ludzi. Posypały się komentarze. Jedna z osób napisała, że decyzja, którą podjęła aktorka, jest przywilejem ludzi popularnych otoczonych gronem wiernych fanów. Zwykły śmiertelnik nie może sobie na taki krok pozwolić, ponieważ grozi on osamotnieniem. Ci, którzy zgłaszają się do mnie z problemem braku asertywności, często przejawiają tego rodzaju obawy: „Znielubią mnie, przestana się do mnie odzywać, zaczną omijać mnie wielkim łukiem”. Większość lęków sprowadza się do wspólnego mianownika: „Jeśli zacznę być asertywny, inni odwrócą się ode mnie i zostanę zupełnie sam”.

Czytaj

Wczoraj po raz drugi w tym miesiącu musiałam odwołać wizytę w klinice, w której od czasu do czasu robię badania profilaktyczne. Co prawda mieściłam się w akceptowanym przez placówkę 2-dniowym terminie anulowania badań, ale i tak było mi trudno wykonać telefon do recepcji.

Czytaj

„Olał mnie! Przerwał mi w pół zdania, a następnie wyprosił z gabinetu zasłaniając się nawałem pracy”, „Nawet na mnie nie spojrzał, tylko kontynuował negocjacje z moim mniej doświadczonym kolegą!”, „Jak to jest, że chociaż jego wina była ewidentna, to właśnie mnie policja wlepiła mandat!?” – w moim gabinecie, na uniwersytecie, na treningach asertywności, a czasem na ulicy słyszę tego rodzaju skargi rozżalonych kobiet.

Czytaj

Dzień dobry,

od pewnego czasu śledzę Pani stronę na fb i tutaj, a w tym właśnie momencie czytam Pani książkę nt. asertywności i mam takie pytanie.... czy nieśmiałość wyklucza pewność siebie?

Ja np. jestem osobą dość nieśmiałą, a pewność siebie i poczucie własnej wartości dopiero zaczynam w sobie kształtować. I już w pewnym stopniu jestem pewna siebie, tzn. wiem już mniej więcej czego chce, gdzie są moje granice, jakie wyznaje wartości itp. Przy tym jednak nadal jestem nieśmiała (ale nie jakoś chorobliwie). Nie epatuje więc pewnością siebie, ale chyba raczej pewną rezerwą, może nawet chłodem, bo jednak mam swoje obawy gdzieś tam głęboko. Jednocześnie sama np. wolę kontakt z osobami nieśmiałymi, albo może nie nadmiernie okazującymi pewność siebie. Wydaję mi się też, że takie osoby mają w sobie więcej wdzięku, nie są takie narzucające się.

W Pani książce czytam właśnie rozdział o mowie ciała i faktycznie jest ona istotna, ponieważ moja chyba nie wykazuje zbytnio pewności siebie i bywa, że ludzie przez to zakładają, że można mi narzucić swoją wolę. Wtedy jednak natrafiają na mur;) Staram się wtedy jasno wyrażać swoje oczekiwania, potrzeby. Myślę więc, że mowa ciała może być też w pewnym stopniu myląca. Nie zawsze fasada jest zgrana z tym, co w środku i nie jest to chyba maska. Ja po prostu nie czuję potrzeby epatowania sobą:)

Agnieszka

Czytaj

Wchodzę do znanej perfumerii z zamiarem kupna konkretnej wody toaletowej. Wiem, czego potrzebuję, znam układ sklepu – jest więc dla mnie jasne, gdzie znajdę towar. Tuż przy wejściu zatrzymuje mnie ekspedientka: „Dzień dobry. Czy mogę w czymś pomóc?” – pyta uśmiechając się szeroko. Wytrącona ze schematu: ‘wejść – wziąć – zapłacić – wyjść’ odpowiadam uprzejmie: „Dzień dobry. Nie dziękuję”, a następnie kieruję się w stronę półki z perfumami.

Czytaj

Na dzisiejszym wykładzie z komunikacji interpersonalnej postawiłam przed studentami następujące zadanie: „Proszę, by każdy z was opisał swój chód. To, jak stawia kroki, macha rękoma, układa głowę i porusza biodrami podczas marszu”. Młodzi ludzie nie kryli zaskoczenia. Wielu podejrzewało nawet, że sobie żartuję. Kiedy przekonali się, że jestem śmiertelnie poważna, spróbowali wykonać zadanie. Jego wynik okazał się zaskakujący. Wszyscy słuchacze stwierdzili jednogłośnie, że nie wiedzą, jak ich ciało zachowuje się w ruchu. Nieprawdopodobne! Studenci okazali się kompletnie nieświadomi tego, jak wygląda w ich wykonaniu jedna z najpowszechniejszych czynności dnia codziennego – chodzenie.

Czytaj

W mętnej wodzie nie widać, kto i w jakim kierunku płynie. Łatwo się można zgubić. Podobnie jest z mętną komunikacją, którą posługują się przebiegli manipulatorzy. Ostatnio pisałam o tym, jak wpadłam w sidła jednej z takich osób – mojego współpracownika Tomka. Dzisiaj podpowiem, w jaki sposób można się bronić przed aluzyjnymi wymuszeniami.

Czytaj

No i stało się. Pierwszy raz w życiu zdecydowanie i bezwarunkowo powiedziałam drugiej osobie: „Bądź szczęśliwa, ale z dala ode mnie” i zakończyłam wieloletnią znajomość. Nie było to łatwe. Mój wewnętrzny krytyk nie ukrywał zdegustowania: „Przecież to takie niedojrzałe zabrać zabawki z piaskownicy i odejść. Przecież trzeba rozmawiać, przegadywać, czyścić relację” I tak dalej. Krytyk mówił swoje, ale uczucie ulgi, którego doświadczyłam na myśl, że już nigdy więcej nie będę musiała się męczyć w nieprzyjemnym dla mnie kontakcie, dawało mi wyraźny sygnał, że postąpiłam właściwie.

Czytaj