„Czy nigdy nie uderzyło Cię, że po jednych ludziach zostaje Ci nuda i właśnie jakby zakalec w głowie, a po innych Ci żwawiej i świat jakiś ciekawszy i godzien uwagi?” – zapytał kiedyś Sławomir Mrożek. Uderza, oj uderza… Niektórym zakalcogennym typom (z uwagi na częstotliwość występowania) nadałam nawet ksywki. Oto one:
W mojej skrzynce mailowej pojawił się kolejny przejmujący list:
Nie zaprzyjaźnimy się ze wszystkimi. Nie z każdym nam będzie po drodze. W codziennym zabieganiu i natłoku spraw „na wczoraj” musimy decydować, do kogo się zbliżyć, a wobec kogo utrzymać większy dystans.
„Zerwałam się w środku nocy pełna obaw i przerażających wizji. – tak jedna z moich klientek relacjonowała ostatnie wydarzenia. – Już prawie dałam się ponieść lękowi, kiedy przypomniałam sobie, co pokazałaś mi Olu na ostatniej sesji. To była jedna z tych twoich niezwykłych psychoterapeutycznych sztuczek. Zastosowałam się do niej i zadziałało!”. Opowiadała dalej, a ja… nie miałam zielonego pojęcia, o którą z moich interwencji chodzi!
