Blog

- Ludzie są potworni. Fałszywi, kapryśni, nieczuli, a do tego wyjątkowo wredni – skarżysz się dziś od wejścia. – I co mi po tym, że będę nad sobą pracować, jeżeli świat, kóry mnie otacza, pozostanie taki sam? Miesiące, a nie daj Boże lata, będę się męczyć w terapii, by i tak skończyć na wewnętrznej emigracji. Ludzkości przecież nie uzdrowię. Nie ma szans.

Czytaj

„Czy nigdy nie uderzyło Cię, że po jednych ludziach zostaje Ci nuda i właśnie jakby zakalec w głowie, a po innych Ci żwawiej i świat jakiś ciekawszy i godzien uwagi?” – zapytał kiedyś Sławomir Mrożek. Uderza, oj uderza… Niektórym zakalcogennym typom (z uwagi na częstotliwość występowania) nadałam nawet ksywki. Oto one:

Czytaj

Wiele osób, które rozpoczynają terapię, po przedstawieniu swojego problemu zadaje mi pytanie: „dlaczego?” "Dlaczego zachowuję się tak i tak…?", "Skąd wzięła się we mnie tendencja do…?", "Jaka jest przyczyna tego, że ja…?", "Jaki jest powód tego, że…?". Prawie zawsze odpowiadam im wtedy, że dociekanie przyczyn to pułapka i że nie tym będziemy się zajmować w trakcie wspólnej pracy.

Czytaj

Ostatnio – będąc na konferencji nt. problemów niepełnosprawności – usłyszałam dwa inspirujące wystąpienia.

Czytaj

Ostatnio usłyszałam ciekawą historyjkę, którą chcę się dziś z Tobą podzielić:

Czytaj

Niedawno znajomy napisał do mnie w mailu: „Pisz jak najwięcej, bo uwielbiam czytać”. I dodał: „Jak wiesz, ja mam z tym kłopot. Za dużo piszę zawodowo, by po godzinach coś jeszcze z siebie wykrzesać”. Jak to? – zirytowałam się w duchu – Przecież moja praca na uczelni też wymaga pisania. I też pod koniec dnia nie mogę już patrzeć na klawiaturę komputera. Najchętniej rozsiadłabym się wtedy w fotelu i przeczytała fajny list; bez konieczności odpisywania.

Czytaj