Niedawno znajomy napisał do mnie w mailu: „Pisz jak najwięcej, bo uwielbiam czytać”. I dodał: „Jak wiesz, ja mam z tym kłopot. Za dużo piszę zawodowo, by po godzinach coś jeszcze z siebie wykrzesać”. Jak to? – zirytowałam się w duchu – Przecież moja praca na uczelni też wymaga pisania. I też pod koniec dnia nie mogę już patrzeć na klawiaturę komputera. Najchętniej rozsiadłabym się wtedy w fotelu i przeczytała fajny list; bez konieczności odpisywania.
Jak cudnie byłoby dostawać od innych czas, uwagę czy dobre słowo, nie musząc się w zamian wysilać...
Tyle, że tą drogą do niczego wartościowego nie dojdziemy. I nic się istotnego między nami a drugim człowiekiem nie wydarzy. Żeby „coś” się zdarzyło, trzeba się zmobilizować. Włożyć wysiłek w dawanie i branie. Zadać sobie trud, by usłyszeć, co druga osoba naprawdę chce nam przekazać i opowiedzieć jej o tym, co w nas jest najbardziej żywe. W przeciwnym razie będziemy czekać biernie, aż ktoś nas "zabawi", albo ględzić trzy-po-trzy zabijając czas. Zanudzimy rozmówcę i przy okazji siebie, a na koniec sfrustrowani zaczniemy narzekać: na powierzchowność kontaktów społecznych, na zanik więzi, na wyobcowanie i tak dalej.
Jeśli więc chcesz, by Twoje relacje z ludźmi były wartościowe, zmobilizuj się. Poczynając od napisania kilu dodatkowych zdań do przyjaciół po pracy, a kończąc na zaciekawieniu się osobą, którą – jak Ci się wydaje – doskonale znasz. Chcesz tego? Ja tak. Postarajmy się więc, by czas, który razem spędzimy, naprawdę był wyjątkowy.
Zapoznaj się z regulaminem i dodaj komentarz.