W ostatnich tygodniach jesteśmy świadkami i uczestnikami coraz ostrzejszego sporu na temat uchodźców. Nie będę tu prezentować swojego stanowiska, zrobiłam to w kilku innych miejscach – wystarczy. Dziś chcę zabrać głos w sprawie języka, którym posługuje się część uczestników tego sporu. I określić zasady, na jakich jestem gotowa do dalszej dyskusji.
Znam dwie drogi zmiany psychoterapeutycznej.
Mój ostatni wpis na blogu spotkał się z dużym zainteresowaniem. Wiele osób pytało mnie wówczas, co można zrobić, by wyzwolić się z sideł uzależnienia od drugiej osoby. Uważam, że najskuteczniejszym środkiem jest profesjonalna psychoterapia, w trakcie której można przepracować wczesnodziecięce urazy i wejść na drogę emocjonalnej dojrzałości.
„Zawsze, gdy się z kimś wiążę, tracę siebie” – wiele osób zgłasza się do mnie z tym problemem. Ich przeżycia układają się w bardzo podobny schemat: „Nic mnie nie cieszy. Na niczym nie potrafię się skupić. Cały czas rozmyślam o ukochanym. Gdzie jest? Co robi? Z kim? I dlaczego nie ze mną? Obsesyjnie sprawdzam swój komputer i telefon w nadziei na jakikolwiek sygnał. Jeśli dostanę mail czy sms, na chwilę się uspokajam. Jeśli nie – niepokój dosłownie rozsadza mnie od środka.
Jaka szkoda! Zlikwidowano zakład szewski, w którym reperowałam buty :( Gdy powiedziałam o tym znajomej, spytała zdziwiona: „Po co naprawiasz stare? Przecież stać cię na nowe. Zobacz, ile rzeczy można kupić na wyprzedażach za grosze”. Zgadza się, stać mnie. Nie tylko na buty. Mogę sobie kupić nową pralkę, telewizor, a nawet samochód. Tylko po co?