Blog

Jakiś czas temu mój znajomy słysząc, że przeciwstawiam się dyskryminacji homoseksualistów, wykrzyknął z niechęcią: „Jak możesz mówić takie rzeczy?! Ty, która czcisz pamięć powstańców warszawskich i żołnierzy wyklętych??!”. Później, przy innej dyskusji, ktoś powiedział mi: „Przecież skoro jesteś z równouprawnieniem osób LGBT, to nie możesz równocześnie popierać likwidacji KRUS i przywilejów górniczych! To jest niezgodne z lewicowym światopoglądem”. Niedawno usłyszałam również, że jestem antypolska, bo pochylam się nad losem ginących uchodźców.

Czytaj

W ostatnich tygodniach jesteśmy świadkami i uczestnikami coraz ostrzejszego sporu na temat uchodźców. Nie będę tu prezentować swojego stanowiska, zrobiłam to w kilku innych miejscach – wystarczy. Dziś chcę zabrać głos w sprawie języka, którym posługuje się część uczestników tego sporu. I określić zasady, na jakich jestem gotowa do dalszej dyskusji.

Czytaj

No i stało się. Pierwszy raz w życiu zdecydowanie i bezwarunkowo powiedziałam drugiej osobie: „Bądź szczęśliwa, ale z dala ode mnie” i zakończyłam wieloletnią znajomość. Nie było to łatwe. Mój wewnętrzny krytyk nie ukrywał zdegustowania: „Przecież to takie niedojrzałe zabrać zabawki z piaskownicy i odejść. Przecież trzeba rozmawiać, przegadywać, czyścić relację” I tak dalej. Krytyk mówił swoje, ale uczucie ulgi, którego doświadczyłam na myśl, że już nigdy więcej nie będę musiała się męczyć w nieprzyjemnym dla mnie kontakcie, dawało mi wyraźny sygnał, że postąpiłam właściwie.

Czytaj