Blog

Pamiętacie film „Fatalne zauroczenie” z mistrzowską kreacją Glenn Close? Grana przez nią bohaterka – atrakcyjna, niezależna kobieta sukcesu – poznaje młodego pisarza (w tej roli Michael Douglas). Para wpada sobie w oko, umawia się na spotkanie i ostatecznie ląduje łóżku. Dla niego to zaledwie niezobowiązujący seks. Dla niej – sygnał, że los postawił na jej drodze tak długo wyczekiwaną miłość. Kobieta za wszelką cenę próbuje więc zatrzymać kochanka. Początkowo używa seksualnego uwodzenia. Kiedy jednak metoda ta nie skutkuje, wywiera presję, nachodzi mężczyznę, szantażuje go, a ostatecznie posuwa się do zbrodni. Jak to możliwe, że z osoby tak przywiązanej, oddanej, gotowej przychylić nieba obiektowi swoich uczuć, bohaterka zmienia się w potwora? Dlaczego miłość w mgnieniu oka przeradza się w nienawiść? W dzisiejszym poście postaram się rozwikłać tę zagadkę.

Czytaj

Mój ostatni wpis na blogu spotkał się z dużym zainteresowaniem. Wiele osób pytało mnie wówczas, co można zrobić, by wyzwolić się z sideł uzależnienia od drugiej osoby. Uważam, że najskuteczniejszym środkiem jest profesjonalna psychoterapia, w trakcie której można przepracować wczesnodziecięce urazy i wejść na drogę emocjonalnej dojrzałości.

Czytaj

Witam,

mam ponad 30 lat i 10 miesięcy temu poznałam aktualnego partnera. Wiem, że spotkałam osobę wartą każdego poświęcenia, kogoś z kim chcę się zestarzeć. To cudowna, empatyczna, troskliwa osoba.

Od początku wiedziałam, że przeszedł koszmarne chwile - jego dwie poprzednie partnerki zmarły. Wiedziałam, że ktoś po takich przejściach będzie miał jakieś problemy emocjonalne. Wydawało mi się, że jestem na to przygotowana. Od ostatniej śmierci minęły prawie 3 lata, a mimo tego widzę, że dla niego to nie jest przeszłość. Obwinia się o obie śmierci, mówi "kocham ją" i używa czasu teraźniejszego, ma problemy z bezsennością, odczuwa "bezsens, zmęczenie życiem".

Rozmowa na ten temat jest zawsze trudna i bolesna. Kiedy wpada w zły nastrój odsuwa się, zatapia w przeszłości. Znajduję jakieś zdjęcia, pamiątki. Próbuję to zrozumieć ale ciężko ciągle natykać się na jakieś ślady przeszłości, słuchać o tym, że jest "związany emocjonalnie" z kimś kto zmarł prawie 3 lata temu. Staram się to jakoś pomijać, przemilczać ale nie jest to łatwe.

Nie wiem jak pomóc żeby nie dodawać cierpień ani jemu ani sobie. Czy należy rozmawiać o przeszłości czy wręcz przeciwnie? Czy jestem w stanie jakoś pomóc czy raczej wymaga to pomocy specjalisty? A jeśli tak to kto właściwie powinien z niej skorzystać - ja czy on? Czy to normalne, że sytuacja jest dla mnie taka trudna - czy można być w ogóle zazdrosnym o uczucia wobec osoby zmarłej czy to przejaw egoizmu? Czy to normalne, że stan żałoby trwa tak długo? Czy jest szansa, że sytuacja się zmieni i czy mogę/mam prawo na to w ogóle liczyć?

Pozdrawiam,

Zofia

Czytaj