Unieruchomiona w szpitalnym łóżku miałam ostatnio sporo czasu na myślenie. Między innymi przyglądałam się wyborom, których dokonałam na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. Jak na mnie wpłynęły? Co wniosły do mojego życia? Oto kilka najważniejszych wątków, które pojawiły się w strumieniu mojej świadomości:
Niedawno znajomy napisał do mnie w mailu: „Pisz jak najwięcej, bo uwielbiam czytać”. I dodał: „Jak wiesz, ja mam z tym kłopot. Za dużo piszę zawodowo, by po godzinach coś jeszcze z siebie wykrzesać”. Jak to? – zirytowałam się w duchu – Przecież moja praca na uczelni też wymaga pisania. I też pod koniec dnia nie mogę już patrzeć na klawiaturę komputera. Najchętniej rozsiadłabym się wtedy w fotelu i przeczytała fajny list; bez konieczności odpisywania.
Ostatnio z niepokojem obserwuję rodziców, którzy niefrasobliwie zamieszczają w Internecie masę zdjęć oraz innych materiałów na temat swoich dzieci. Oczywiście nie uważam, by było czymś złym czy niestosownym pochwalenie się kilkoma rodzinnymi fotografiami. Zawsze z zaciekawieniem czytam o tym, co – od czasu do czasu – słychać u dzieci moich znajomych. To naturalne, że chcemy dzielić się z otoczeniem tym, co nas cieszy i z czego jesteśmy dumni.
Z niespokojnego snu wyrywa cię lęk. Czujesz go każdym włóknem ciała. Przy głębszym wdechu nieznacznie maleje, by chwilę później wrócić ze zdwojoną siłą. Pulsuje w skroniach, ściska w gardle, obezwładnia ręce i nogi. Jak przetrwać dwanaście długich godzin? Jak się nie rozpaść?
