Gdy po raz pierwszy w życiu spojrzałam na ceny coachingu – cykli szkoleniowych i pojedynczych sesji – złapałam się za głowę. To jest zdecydowanie za drogie! – pomyślałam, a po chwili poprawiłam się. Jeśli coaching jest metodą nowatorską, oryginalną, wnoszącą istotny wkład w rozwój wiedzy o człowieku, to może jest wart swojej ceny? Sprawdźmy to.
Wśród moich przyjaciół i znajomych są ateiści, agnostycy i Katolicy. Są Świadkowie Jehowy. Są feministki, ale także kobiety preferujące tradycyjne role płciowe. Są osoby bezdzietne i wielodzietne. Są mężowie i żony, a także ci, którzy wybrali życie w pojedynkę. Są ludzie w związkach nieformalnych hetero i homoseksualnych. Są zwolennicy lewicy, jak również reprezentanci konserwatywnej prawicy. Moi bliscy to zróżnicowane grono.
„Człowiek ma prawo odebrać sobie życie” – zabrałam głos w dyskusji na temat samobójstwa, która toczyła się podczas jednego ze szkoleń dla psychoterapeutów. Zabrałam głos, a potem, przez resztę dnia, zbierałam cięgi zarówno od uczestników, jak i prowadzącej szkolenie.
Kiedy Adam odezwał się do mnie z wiadomością, że przez jeden dzień będzie służbowo we Wrocławiu, postanowiłam stanąć na głowie, by – mimo bardzo wielu zajęć w tym terminie – wygospodarować czas na wspólną kawę. W dniu, w którym byliśmy umówieni, Adam miał przed sobą wiele zawodowych spotkań, ja natomiast kilka sesji terapeutycznych i wykłady ze studentami. Po kilkunastu godzinach bardzo intensywnej pracy każde z nas wpadło do kawiarni spóźnione. Gdy szklanki z aromatyczną latte znalazły się na naszym stoliku, spojrzeliśmy na siebie z uśmiechem. Wreszcie nadeszła chwila, w której będziemy mogli porozmawiać nadrabiając zaległości z ostatnich kilku miesięcy.
Koniec września spędziłam w Krakowie, gdzie uczestniczyłyśmy z koleżanką w kongresie naukowym. Każdy dzień rozpoczynałyśmy identycznie – od zamówienia taksówki, która zabierała nas spod hotelu i zawoziła na miejsce obrad. Bodaj drugiego dnia konferencji, po tym gdy jak zwykle poprosiłam kierowcę, by zawiózł nas na ulicę Syrokomli, wymamrotałam pod nosem:
- Ja w zasadzie nie wiem, kim był Syrokomla.
- Ja też nie – odparła koleżanka. I z nutką zawstydzenia w głosie dodała – Nie wiem i nie jestem z tego dumna…