„Statki, które mijają się nocą,
w przelocie do siebie coś mówią.
Daleki znak, syreny zew,
co znów w ciemnościach się gubią.
Tak i my w życiu oceanie
mówimy, a ktoś nas słyszy.
Spojrzenie tylko, tylko głos,
tylko znak – potem znów ciemność i cisza.”
(Henry Wadsworth Longfellow)
Idę długim, wąskim korytarzem. Czy jestem w szkole? W szpitalu? W biurze? A może jakimś urzędzie? Mętne światło uniemożliwia mi zidentyfikowanie pomieszczenia. Gdy oczy przyzwyczajają się do półmroku, orientuję się, że po korytarzu przemieszczają jeszcze inni ludzie.
Kilka dni temu natknęłam się na reklamę kursu organizowanego przez jednego z gwiazdorów polskiej sceny PR. Wśród licznych kompetencji, w które obiecywał wyposażyć uczestników zajęć, na pierwszym miejscu znalazła się umiejętność błyskawicznego emocjonalnego zbliżenia się do rozmówcy, by w ten sposób – tj. poprzez skrócenie psychologicznego dystansu – wpływać na jego zachowanie.
Od najwcześniejszych lat życia rodzice, opiekunowie czy nauczyciele zasypują nas pytaniami, kim chcemy zostać, jaką drogę obrać, w czym realizować. Słyszymy także, że życie bez celu jest powierzchowne, płytkie i pozbawione sensu. Bez wyraźnego kierunku nie rozwijamy się. Hamujemy także rozwój społeczeństwa, którego częścią jesteśmy, i na rzecz którego powinniśmy działać.
10 kwietnia 2010 roku. Zegar wybija ósmą rano. Witamy z koleżanką lekarzy, dla których za chwilę przeprowadzimy warsztaty psychologiczne. Są one częścią ogólnopolskiej konferencji poświęconej walce z mukowiscydozą. Tematem naszych zajęć jest kontakt z umierającym pacjentem i jego rodziną. Mimo że przygotowywałyśmy się do szkolenia dużo wcześniej, przez większą część nocy zastanawiamy się, dyskutujemy, kilkakrotnie modyfikujemy program. Przypuszczamy, że jutro czeka nas trudny dzień. Jeszcze nie wiemy, że będzie o wiele trudniejszy niż w tej chwili zakładamy.