Blog

Nazywaliśmy go królem PTTK-u. Żartobliwie, acz z nutą ironii. Wszędzie był, wszystko widział, na wszystkim się znał. Trudno było normalnie pogadać w jego obecności. Gdy się pojawiał, natychmiast monopolizował rozmowę, snując swoje długie, wielowątkowe opowieści. O budowie nowego domu. O przesadzaniu kwiatów. O podróżach w najbardziej egzotyczne miejsca na ziemi. O propozycji ministra, by zostać jego doradcą, którą "lekką ręką odrzucił". Historiom z samym sobą w roli głównej nie było końca.

Czytaj

Witam,

mam ponad 30 lat i 10 miesięcy temu poznałam aktualnego partnera. Wiem, że spotkałam osobę wartą każdego poświęcenia, kogoś z kim chcę się zestarzeć. To cudowna, empatyczna, troskliwa osoba.

Od początku wiedziałam, że przeszedł koszmarne chwile - jego dwie poprzednie partnerki zmarły. Wiedziałam, że ktoś po takich przejściach będzie miał jakieś problemy emocjonalne. Wydawało mi się, że jestem na to przygotowana. Od ostatniej śmierci minęły prawie 3 lata, a mimo tego widzę, że dla niego to nie jest przeszłość. Obwinia się o obie śmierci, mówi "kocham ją" i używa czasu teraźniejszego, ma problemy z bezsennością, odczuwa "bezsens, zmęczenie życiem".

Rozmowa na ten temat jest zawsze trudna i bolesna. Kiedy wpada w zły nastrój odsuwa się, zatapia w przeszłości. Znajduję jakieś zdjęcia, pamiątki. Próbuję to zrozumieć ale ciężko ciągle natykać się na jakieś ślady przeszłości, słuchać o tym, że jest "związany emocjonalnie" z kimś kto zmarł prawie 3 lata temu. Staram się to jakoś pomijać, przemilczać ale nie jest to łatwe.

Nie wiem jak pomóc żeby nie dodawać cierpień ani jemu ani sobie. Czy należy rozmawiać o przeszłości czy wręcz przeciwnie? Czy jestem w stanie jakoś pomóc czy raczej wymaga to pomocy specjalisty? A jeśli tak to kto właściwie powinien z niej skorzystać - ja czy on? Czy to normalne, że sytuacja jest dla mnie taka trudna - czy można być w ogóle zazdrosnym o uczucia wobec osoby zmarłej czy to przejaw egoizmu? Czy to normalne, że stan żałoby trwa tak długo? Czy jest szansa, że sytuacja się zmieni i czy mogę/mam prawo na to w ogóle liczyć?

Pozdrawiam,

Zofia

Czytaj

Witam,

mam do Pani Doktor pytanie dotyczące mojego partnera. Dwa miesiące temu zginął w wypadku jego bliski przyjaciel. Od tego czasu zachowanie mojego chłopaka bardzo się zmieniło.

Miałam nadzieję, że już sobie poradził z tą trudną sytuacja, bo minęło już trochę czasu, ale widzę że ostatnio jest gorzej. Mój partner jest jakby nieobecny, często się zamyśla, czasem mówi sam do siebie, nuci też smutne melodie... Bardzo trudno mi z nim rozmawiać. Kiedy chcę, skłonić go do opowiedzenia mi o przyjacielu, on nie chce. Od razu się denerwuje. Chciałabym go zaprowadzić do jakiegoś specjalisty, ale na to nie pozwala. Nie bardzo wiem, co mam zrobić, by wyciągnąć mojego chłopaka z tego stanu?

Bardzo proszę o radę,

Alicja

Czytaj

10 kwietnia 2010 roku. Zegar wybija ósmą rano. Witamy z koleżanką lekarzy, dla których za chwilę przeprowadzimy warsztaty psychologiczne. Są one częścią ogólnopolskiej konferencji poświęconej walce z mukowiscydozą. Tematem naszych zajęć jest kontakt z umierającym pacjentem i jego rodziną. Mimo że przygotowywałyśmy się do szkolenia dużo wcześniej, przez większą część nocy zastanawiamy się, dyskutujemy, kilkakrotnie modyfikujemy program. Przypuszczamy, że jutro czeka nas trudny dzień. Jeszcze nie wiemy, że będzie o wiele trudniejszy niż w tej chwili zakładamy.

Czytaj